De wonderen van de natuur.

Lieve Allemaal,

We hadden wat vertraging omdat in het internet cafe de computers uitvielen en we dachten dat we alles kwijt waren. Na ruzie gemaakt te hebben in het internet cafe omdat we alles dachten kwijt te zijn kwamen we erachter dat het toch allemaal goed was gekomen. Dus bij deze.

We zijn even een poosje weg geweest maar na verschillende verzoeken om weer een verslag te schrijven zijn we toch maar weer op zoek gegaan naar een internet cafe. We zitten nu in Pucon waar het onzettend mooi is. Maar laten we maar van het begin af aan beginnen.

Na Bariloche zijn we naar El Calafate gegaan. Na een lange bus reis (onze langste tot nu toe) zijn we naar een hostel gegaan die een jongen in Bariloche ons geadviseerd had. Dit was een prima hostel voor heel goedkoop (6 euro per nacht wat echt een uitzondering is voor El Calafate) wel hebben we voor het eerst onze hoeslakens gebruik! Bedankt Vera haha!
We zijn toen gelijk een tour gaan boeken voor de Gletjers aangezien El Calafate verder niet erg bijzonder was. De ochtend daarna vertrokken we heel vroeg. We werden met de bus opgehaald en richting de Perito Moreno gesbracht. Eerst gingen we er met de boot naartoe, en Maud en Vitzli werden ontzettend enthousiast. Het was zo onzettend mooi en zo groot terwijl we nog maar een deel gezien hadden. In alle hoop om een stuk te zien vallen bleven we buiten staan, helaas was dat niet het geval en gingen we terug. Daarna mochten we via het platform zelf de Perito Moreno bekijken wat echt waanzinnig was. Het ijs had zo veel verschillende kleuren en was nog veel spectaculairder dan vanaf de boot. We hoorden steeds het ijs breken, dit leek net alsof het ijs brulde voordat het een suk los liet. Het ijs leefde echt en toen we een stuk zagen vallen kon ons geluk al helemaal niet op. Later zagen we er meer vallen en we fantaseerde over dat er mensen in het ijs bevroren zaten en dieren die we niet kenden etc. Jaja wat zo´n indrukwekend stuk natuur wel niet met je kan doen.
We proberen jullie zo goed mogelijk een beeld te geven maar eigenlijk is dit een ervaring die je gezien, gevoeld en gehoord moet hebben om het pas te beseffen.

Na de Glestjers zijn we naar El Chalten gegaan. we hoorde van iedereen dat het prachtig was daar dat het echt een aanrader was. Helaas was het voor ons eigenlijk een dikke tegenvaller. Waarschijnlijk kwam dat ook wel door het weer, omdat we alle dagen In Chalten alleen maar Hollands weer hebben gehad. Ja we zijn er een paar dagen gebleven omdat we ´´vastzaten´´ omdat er geen tickets naar Bariloche waren. Wel zijn we nog een ochtend om kwart voor 4 opgestaan om vervolgens een wandel tocht te maken naar de Fitz Roy zodat we daar de zonsopgang konden bekijken. We moesten behoorlijk doorlopen om het te kunnen halen en heel toevallig hadden we die ochten mooi weer en hebben we genoten van een prachtige zonsopgang. De bedoeling was om na de zonsopgang door te lopen voor nog eens 25 kilometer. Het was alleen ontzettend koud en Maud zag er lijk bleek uit en voelde zich ook niet goed. Vitz was ook in water gestaan met haar All Strars die overigens de wandeltochten heel goed volhouden, die had ijskoude voeten dus besloten we om terug te gaan. Al met al hebben we toch nog 3 uur gelopen en hebben we de rest van de dag gevuld met spelletjes en warme chocomelk.

Na Chalten zijn we via Bariloche naar Puerto Montt gegaan en vandaar uit naar Ancud gereist.We hebben dus veel bus reizen gehad waar Maud een beetje moe van word omdat ze praktisch alleen reist aangezien Vitz bij het zien van een bus al in slaap valt. Ookal zitten we er maar vijf min in, Vitz ligt weer te tukken haha. In Ancud hebben we het oude huis van Vitz bezocht, haar oude school en een oude vriendin wat heel erg leuk was. het was voor Vitz een heele vreemde maar goede ervaring. Bij Tia Gloria (de oude vriendin) zijn we twee nachten gebleven. We mochten daar gratis blijven, in een tentje. helaas hadden we geen matje of slaapzak dus hadden we een deken als matje en twee dekens als slaapzak. Je kunt je dus wel voorstellen dat dit niet de aangenaamste nachten waren maar het was prima te doen en we waren al heel dankbaar dat we daar mochten blijven.

Vervolgens kwamen we aan in het dorpje Villarrica. Dat was een erg duure stad maar we wouden heel graag de Vulkaan Villa Rica zien. Na wat info gevraagd te hebben kwamen we erachter dat we helemaal tot aan de krater een tocht konden maken. Dit leek ons wel ontzettend gaaf maar het koste 65 euro dus vooral Vitz was aan het twijfelen. Na Ruuf gesproken te hebben die hetzelfde had gedaan zijn we naar Pucon gegaan omdat Ruuf dacht dat het van daar goedkoper zou zijn. Dat was het zeker en toen hebben we de tour geboekt. Nog steeds behoorlijk prijzig maar wel een stuk goekoper dan in Villarrica.
Die ochtend vertrokken de twee amigas met kriebels in hun buik naar de verzamel plek waar we alle spulen kregen. Maud die dol gelukig was omdat een van haar grootste dromen een vulkaan zien was en nu ging ze een Vulkaan beklimmen!!
Toen we bij de Villa Rica waren hebben we eerst de lift gepakt om een stuk omhoog te gaan. Van daar uit zijn we gaan lopen. Eerst liepen we een stuk over het vulkanisch gesteente. Ongeveer 1,5 uur. Vervolgens zijn we op het ijs gaan lopen. We kregen een steeds mooier uitzicht maar ook steeds minder zuurstof. Vitz had verder helemaal nergens last van en had de tocht eigenlijk veel zwaarder verwacht. Maud die het wel iets moeileijker had maar al het respect won omdat ze als een bikkel gewoon door ging zonder te klagen en de top heeft bereikt. Dat was een waanzinig gevoel om op de top te staan! De krater had allemaal verschillende kleuren en zag er zo indrukwekkend uit. Tegelijk rook je ook de zwafel wat je heel erg verstikte en daardoor besefte je dat zo iets moois ook zoiets vernietigends kon zijn. Vitz die moest uiteraard ook weer plassen voor de tweede keer, maar de eerste keer kon ze zich nog verschuilen achter het gesteente maar nu kon iedereen haar witte billen op de witte sneeuw zien aangezien de enige stenen die er waren veelste laag waren. Maar ach niet iedereen kan zeggen dat die heeft wildgeplats op een vulkaan haha. Omdat die lucht zo slecht voor je was konden we niet heel lang blijven en begonen we al vrij snel aan de terug reis die heel anders verliep dan de heenweg.
We kregen een waterdicht pak aan en rubbertjes om naar beneden te glijden. Dit was echt onzettend leuk! We gingen in volle vaart naar beneden en Maud die wat moeite had met het remmen kwam iedere keer tegen Vitz aan, waardoor Vitz voor twee mensen moest remmen. We hebben een stuk meer gelachen dan op de heen weg en op een gegeven moment gleden we gewoon op een lawine van sneeuw naar beneden.
Dit was net zoals de Gletjers een ervaring die je niet wil missen en het was het geld dubbel en dwars waard!

Morgen vertrekken we naar Santiago, maar langzamerhand beginnen we de tijdsruk een beetje te voelen aangenzien Maud al over anderhalf maand weg gaat.

We hopen alweer dat alles goed gaat in Nederland en dat het bij jullie ook snel mooi weer word! Maar wees maar niet al te jaloers want wij hebben ok twee weken alleen maar Hollands weer gehad haha!

Un beso!

Maud en Vitz